تاریخچه
درمیان موسسات و سازمان های وابسته به آموزش عالی کشور دانشگاه تهران از هرحیث و از هر نظر از جایگاهی رفیع بهره مند است . در واقع اگرمتغیرهایی چون سابقه و قدمت ، تدریس استادان بنام و بلند مرتبه ،تحصیل دانشجویان ممتاز، کثرت دانشجویان ، استادان و کارکنان ،ارزش مدارک تحصیلی در کشور و خارج از آن ، پیوند و تعامل با دستگاههای اجرایی و موسسات و شرکت های صنعتى ، ادارى ، اجرایی و...،داشتن کتابخانه ها و آزمایشگاه ها غنی و مجهز، تعدد رشته ها و دانشکده هاو موسسات پیوسته و وابسته ، واقع شدن در پایتخت و در مرکز شهر و... را ازمعیارهای تعیین اعتبار و اهمیت یک دانشگاه برشماریم ، بیگمان دانشگاه تهران را باید معتبرترین و مهم ترین دانشگاه های کشور دانست . بی جهت نیست که از این دانشگاه با تعبیر((دانشگاه مادر))و((نمادآموزش عالى )) یاد شده است .
اندیشه ایجاد مرکزی برای آموزش عالی در ایران و به تعبیر دیگر دانشگاه ،نخستین بار با تاسیس دارالفنون در 1230 ه.ش . به همت میرزاتقی خان امیرکبیر عملی گردید. دارالفنون گرچه توسعه نیافت اما تجربه مغتنمی پیش روی کسانی که در آرزوى آشنایی ایرانیان با دانش های جدید وپیشرفت های اروپائیان در صنعت ، اقتصاد، سیاست و... بوده اند، قرار داد. با عطف به این تجربه در 1307 ه.ش پروفسور دکتر محمود حسابى پیشنهادراه اندازی مرکزی جامع همه یا اغلب دانش ها را با وزیر وقت فرهنگ ، دکترعلی اصغر حکمت ، در میان نهاد.
